GÜLÜN AĞLAMASI DA KAR ETMEZ...

[baytunca]

Hangi yıldızdan değil, sevgili,
hangi galaksiden de çağırsan,
hatta evrenin en sonundan,
seni seviyorum,
seni seviyorum diye,
kim duyar sanırsın artık seni...

bilmelisin ki yararı yok artık,
gözlerindeki o gülün ağlamasının,
yüreğindeki yağmurları durdurmasına,
gücü asla yetmeyecektir,
ki o, seni sevmiyorum dedikçe,
anlayacağın ki,
bulutlar hep içine vurur sevenin,
aslında yürek tir ağlar hep gizlice,
gözler yalancı tanıktır,
ağlıyor görünseler de,
yüreğin acısının taşkınlığıdır onlarınki,
çok sevdim demelere,
gönül bir kere aldanır,
yarın ohh, ne çok ta aldattım diyenlerin,
ben içini gözlerinden okurum hep dünden
aslında ne çok aldanmışlıklarının...

farkında değillerdir ilk zamanlar,
kendi ayrılıklarında yaşadıkça,
zamanla anlayacaklardır,
gülün ağlamaları sürer de hep,
bilmeyenler üstüne şebnem düşmüş,
mevsimsiz üşümüş sanır,
bir tek şey var yapacağın,
ya yüreğinin kanını katacaksın,
gülün rengine,
örtbas edeceksin ihanetini,
her şeyi ile,
ya da başka gezegene göç edeceksin,
hem de habersizce,
ve yıldızlara, güneşe, aya da,
haber vermeden,
bilirsin ki ey sevgili,
onlar gözlerinden de çok,
gönlünden de çok tanıktırlar,
kalbinizle yaptığınız bir dünyayı,
tek başına,
dilinle nasıl yer ile yeksan yıktığını,
atom bombası atılmış,
hiroşima ile nagazaki gibi,
bırakıp gittiğin yerde,
gül aramak şöyle dursun,
toprak bile hümüssüzdür,
üzülmene gerek yok ama,
hani senin dünyan sana,
yetiyordu,
hani herkes seni rahat bırakmalıydı,
seni rahatsız edecek canlı mı kaldı,
silueti var,
içinde yaşayan hiç kimseler olmayan,
bu koca gönül kentinin,
ne zararı olur sana artık...

10.01.2007 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ