OY HAVAR, OY GÜLÜMCAN...

[baytunca]

Yoksulluk,
dünyanın en yüksek dağı,
ben bir yanında ferhat,
sen arkasında şirin,
dağın sertliği, aşılmazlığı,
vuslatın üstüne serilmiş durur,
isottan acı...

dostlar,
bize düşen küçük bir kalabalık,
cılız ve tek tük,
bir bozkırın toprağını süslerler,
kimsenin eli kimseye varmaz,
oldukları yer,
kökleri kadar,
dostlar birbirinden habersiz,
birbirlerine yıldızlar kadar uzak,
galaksiler kadar farklı yapıda,
benzer özellikleri ha yok, ha var,
oy havar, oy gülümcan,
ellerimizi kimler bilekten kesmiş bizim...

umut dediğimiz,
kıraçta açmış,
yaban çiçeği,
ömrünü doldurmadan,
canı alınan,
umut içimde kaçmaktan yorgun,
yaralı bir ceylan gibi,
vurulmuş ayrılık silahıyla,
ölmemeye direnir,
yüreğime mahçup olmamak için,
oy havar, oy kırmızı güle renk sevdiğim,
sana nasıl darılır,
bilmezmi ki sanırsın gönül,
bizim için sevda ise,
hasretin yaz sıcağında,
alnımıza düşmüş,
bir perçemin gölgesidir,
yüzümüz yine yanar,
basmaz hasretten bu gölge,
gün ne yana dönsede garip sineme...

aşkım, gönül varım,
asıl bir menekşe üşür hep,
içimde senin koparıldığın yerden,
adına hercai der bilmeyen kimse,
oysa sevmek kadar ilgi çekici,
yapraklarındaki bütün renkleri,
açıldığı yere kökünden bağlı,
sevda menekşem, oy havar,
adın hercai kalsın,
şimdiden geri,
ferhatın deldiği dağdan da yüce,
ben ferhat'ın gürzü bile olamam,
bu dağı delemem,
gözlerini uzak tuttukça benden,
gecelerin karanlığından beterdir,
küsüşün bana,
oy havar, oy sevda yurdum,
ölümdür ölüm,
ve ellerimi, ümitlerimi,
gönül gürzümü alıp ta gitmen...

19.03.2007 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ