AYRILIK DEDİĞİN Kİ...

[baytunca]

Ayrılık dediğin ki,
bir aşık yüreğin,
bütün aşka mahkumların yerine,
mapus olması,
ve çarmıhta ki isa nın,
sırrına yüreğin kadem basması,
ayrılık dediğin ki,
musa'daki asa'nın,
gönül eline verilip,
bir hasret denizini ikiye yarıp,
insanın kendi ümitleriyle yarışmasıdır...

ayrılık dediğin ki,
hacı bektaş veli'nin,
bir ceylana kul oluşunu bilip,
yarin gözlerinde,
onun yerine kaybolması...

ayrılık dediğin ki,
hele bir de bana sor,
ayrılık ki kaldı bana,
sevdandan,
ve ince bir hastalık gibi içimde,
senin başından armağan,
ipince bir tel,
ve de canı olmayan saç,
ayrılık ki şu gönülün o saçı,
her hasreti tel tel edip,
elleriyle ördüğü,
yağlı bir urgan olana değin,
ve en acısı da ayrılık,
pir sultan abdalın,
bu gönülün içinde,
kendini kendi eliyle asmaktır...

ben sana kavuşamadım ey dost,
kabe'ye giden karıncadan kısa kaldı,
ümitlerimin adımı,
usum bilmez mi sanırsın ,
sevdamın rengindendir,
şu ufukların karası,
ne çarmıha germek bitirir şu gönülü,
ne asa'daki kerametin gücü yeter,
şu zalim ayrılığa,
ve hacı bektaş veliler çoğaltır gönül,
içimdeki gözlerinin derinliklerinde,
apansız hepsi de benim gibi,
ceylan gözlerine hem kul olur,
hem de birer birer kaybolur...

ayrılık dediğin ki,
yokluğunla şu yüreğin düştüğü,
hızır paşa nın zulüm yurdudur,
sevdam pir sultan olmuş,
düşmüş başım yoluna,
ne farkeder bundan geri,
şu gönülde kaç pirsultan,
asılır da asılır,
yoluna ey dost,
içimde yürek dosta gider ya,
ne gam ayrılık en bitmez yol olsada,
içimde yürek bırakmamış,
ayrılık boşluğu yerinde,
yüreğim senin gittiğin yere gelir...

bilmez miyim,
ölüm yarsızlıktır asıl,
ölüme sensizlik yaylasından,
geçer gider bu can,
sevdam zerre zerre olur uğrunda,
ümidim her adımda asılır,
bu can yine geçmez senden...

ve ayrılık dediin ki,
yunus olmuş aklımın,
aşkının himmetine ermesidir,
candan ayrılması,
yardan ayrılamamasıdır...

ayrılık dediğin,
son cemre düşmesidir,
çiftini-çubuğunu gönlünün verdiği,
bir topraksız maraba dır yürek ülkesinde,
ağası ölmüş,
göçünü meçhule tutmuş bir yanaşma,
gayri toprağa son cemre düşmüş, düşmemiş,
ne fark eder sanki gönül de,
bu toprak onun değil ya...

21.03.2007 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ