ADI VAR, HANİ KENDİSİ...

[baytunca]

Kaydı göğün maviliğinden,
çizerek zamanı akan yıldız,
kalmadı deryalara düşen,
solgun ışığından bir iz,
sınırı bilinmez boşlukta,
hiç olmamış gibi,
konuk olduğu yeri terk etti,
bir anda toz olup bitti,
yaşamak,
bir karanlığın içinden,
bir pırıltının belirtisidir,
ölmek,
uykusuz bir gözün,
kapanışıdır,
yaşamın acılarının karanlıkları,
sevinçlerinin bütün renkleri,
unutulur apansız,
o uyanılamayacak uykuda...

düşer dalından,
yapraklarla vedalaşmadan,
olgunlaşan bir meyve ,
üstünde durduğu dal,
göz göze olduğu yaprak,
kıpırdayıp dans ettiği yel,
ve bağrından çıktığı kök ana,
hiç oldu apansız ona,
toprak babasına döndü,
aşk tadındaydı oysa,
sessizce durur yerde,
koklanmdan, yenilmeden,
sanki tadı hiç olmadı,
adı konulmadı gibi,
hem sevilip, hem severek,
nedensiz ayrılığa benzedi sonu,
şimdi o eşsiz, doyulmayacak uykuda,
kainata hiç gelmedi sanki,
kayan yıldız gibi, o da...

sustu gönül,
ölümcül çıbanı patlayınca,
kara sevdasının,
yürek hiç dert çekmemiş gibi,
bir tatlı huzura düştü,
ne sevda şarkıları kaldı içinde,
ne de o eşsiz gözler,
hayran olduğu,
hele ki o taparcasına sevdiği yar,
tükendiler apansız, hep beraber...

hiç yeri yurdu olmadı sanki,
evi olmadı,
tütmedi bacası hiç,
yemedi, içmedi,
sevmedi, sevilmedi,
gülmek yasaklanmıştı ona zaten,
ağlamak nasibiydi her zaman,
hep hasretine ağlıyoru ya,
bu kez yalnız ölümüne,
kendisi için ağladı,
ne bir dost kalmıştı ardında,
ne bir mezarı,
apansız öldü gönül,
yarin bir sitemi ile,
içinde açılan aşk çıbanının,
patlayan boşluklarına,
kendini gömdü,
adı var,
sonu, kendisi var mıydı ki oldu...

04. 05. 2007 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ