MAZİYE BİR KALEM ÇEKTİN...

[baytunca]

Soğuk bir kış gecesiydi uyandığımda,
ayaz bir gece,
içine düşülmesin, ilik dondurur, acımasız, sorgusuz,
ayaz esir almıştır dışardaki her şey besbelli ki,
ışığı yaktım,
perdeyi yarıladım apansız,
ardından uğultusunu dinledim rüzgarın uzun -uzun,
ve cama vuran kar tanelerini seyrettiim,
kırılırken çatırtısını duydum bahçedeki ceviz ağacının dalının
düşmüştü yere,
gövdesinden ayrılarak,
artık ne kendine, ne gövdeye yararı olamazdı biliyorum...
sonrasında yakılacaktı çaresiz...

ve işte camda eriyen bir kar tanesi suya dönüştü,
sigaramın dumanı çizdi yolunu odamda,
bir küçük uçurtma gibiydi ,
önce yalpaladı, sonra kopardı ipini,
uzaklaştı, dağıldı, kayboldu en sonunda,
gözlerin düştü o an aklıma,
ve bu soğuk gecede bir buğu gibiydi bakışların kanımda,
gözlerinin güzelliği,
ve bakışlarının sıcaklığı odamı dolduruyordu,
o an ellerin yüzüme dokunur gibi oluyordu sanki,
gözlerin gözlerim olmuş gibiydi,
bakışların mahzunlaştı ardından nedense,
mahzunluk adının anlamını kazandı...

yalnızlığımdı ağlayan artık, ben değil,
gözlerinden yaşlar süzülüyordu son ümitlerimin,
yalnızlığım benim di ama,
yüreğimde duyduğum hıçkırıklar,
senin sesindi,
süzülen yaşlar senin gözlerinindi,
ve her gözyaşı damlası,
içimdeki yangın yerine damlamaktaydı hep,
söndürmekteydi ağır ağır yılların yangınını,
kor'a döndürmekteydi,
küllemekteydi sonra,
anılarımı silmekteydi ıslak gözlerin beynimde,
dirençsizdi beynim,
sana mahkum,
sana karşı çıkamaz ki...
ve kalem çekiyordu maziye,
ince iki güzel el,
titrek, isteksiz,dertli,
ellerindi, senin ellerindi o eller,
üzgün, kader kurbanı ve kararlı kararlı,
kalın çizgiler çekiyordu,
bu soğuk kış gecesinde,
bir cinayet işliyordular yani,
bir aşkın canını alarak...

01.06.2004 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ