GÖNÜL GÜLLERİ...

[baytunca]

İkimiz her yüreğin sonsuz hudutlarında,
hasretin dikenli tellerinde açan kan çiçekleriydik,
olsa da düşlerimiz bile ayrılık pusularına hedef,
bir kaçakçı destanı gibi, bir delice sevdaydı sevdamız,
vurulmuş gözlerine iki gönül, iki yanlı, sevip ölmüşüz...

sayılı ulu dağlar kadar büyük umutlarımız, ovalarca vakur,
yüreklerimiz vardı, atom kar etmez, güneşin se su içtiği,
nice ferhatın gürzü, kolları olduk granit acıları delerek,
vuslatlara verdiğimiz sözümüzü, hasretlere diyet ederek...

ve hangi gönülde sevdadan bir yangın çıksaydı eğer,
göz yaşlarımızın barajını sabote eder, yıkar, söndürürdük biz,
keremler konup gçmüş, külü biz olduk hep, sevda aslı için,
her aşığa ciğerimizden bir parça mecnun ile, bir lokman sunduk...

biz ikimiz idik daim, ceylan pınarlarındaki akan serinlik,
avcısız bir gönül dünyasınca da büyük, umut taciri gibi beklenen,
kısacası, bir sen, bir ben vardık hani, rivayet sayılacakta olsak,
bir de sevdaları vardı ki ahh, ölümüneydi diye başlayıp söze,
diyeceklerdir, bütün aşk hudutlarını onlar ördüler, hepsi gönül güllerinden...

31.08.2007 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ