ACILARIN EN AĞIRI...

[baytunca]

Dünyanın her yerindeki,
bütün sıra dağlar,
başbaşa vermişlerdir,
uzaktan halay çekenlere benzerler,
üstlerinden yollar aşar,
altlarından tüneller,
ardında yedi kuşak dağ daha olsa,
iki gönül kafa kafaya verirse,
sıra dağlar hiç kalır,
ve yüksek,
ve bir başına olanlar da,
tepelerindeki bulutlarla,
muhabbet eder yalnızca,
bir de,
üstlerinden hiç kalkmayan karlardan,
sessiz, çaresiz ağlarlar hep,
bir de,
eteklerindeki,
küçücük tepeleri merak eder dururlar,
bir yeşilliğin içinde,
bir ceylanın gözlerini süzüşünü,
bir çoban çeşmesinin başında,
bir yiğidin, bir güzele nasıl sevdalandığını,
anlayamazlar,
bütün görkemlerini unutmak
kendini kahredip, yıkılmak pahasına ...

ve en büyük ummanlar bile,
şaşarlar bir damla yağmura,
kendi can damarları olan,
ırmakların nazlı nazlı akışına,
ermez akılları,
yetmez güçleri,
bütün derinliklerine,
ve en derin yerindeki canlılara rağmen...

ve en büyük kayaların,
bir değeri olmaz ki,
bir avuç toprağın kudretinde, sırrında,
şaşakalırlar hep,
gülün yetişmesine, rengine, kokusuna,
her çeşidine,
kokusu siner de üzerlerine,
tanımazlar, anlamazlar ki gül kokusudur,
ve bunu ki hiç bilmezler,
koca gövdeleriyle düşseler,
yardan ayrılmış,
sevdalı bir başın üstüne
bütün ağırlıklarına rağmen,
incitemezler kişiyi, ezemezler,
sevdiğinin bir siteminin,
bir zerresi kadar,
ve bir gülün dikeninin,
sızısı, bir hüsranın acısı,
en ağır kaya dan da ağırdır,
yarin bir kem sözü ise,
ağırdır ölüm kadar...


19.12.2006 Taşkışla/Taksim
Bayram Tunca 1956, Elazığ